در مسیر مبارزه برای حقوق بشر در ایران ، آزادی سپیده کاشانی و طاهر قدیریان از زندان اوین در روز سه شنبه ۲۱ فروردین، لحظه نادری از آرامش و شادی است. این خبر که به‌طور گسترده در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد و تصاویری مبنی بر آزادی آنها منتشر شد، یک روز پس از آزادی همکارانشان نیلوفر بیانی و هومن جوکار است. این چهار فعال محیط زیست مدتها زیر سایه اتهامات جاسوسی زندانی بودند و اکنون پا به جهان گذاشته اند و آزادی آنها برای بسیاری چراغ امید است.
مبارزات حقوقی و در نهایت آزادی این محیط بانان توجه را نه تنها به مشکلات فردی آنها، بلکه به یک موضوع بزرگتر و سیستماتیک در داخل ایران جلب می کند: زندانی کردن ناعادلانه افراد و با انگیزه سیاسی در پوشش امنیت ملی. اتهامات «جاسوسی» علیه این مدافعان طبیعت به طور گسترده توسط ناظران حقوق بشر مورد انتقاد قرار گرفت، اتهاماتی بی‌اساس که بازتاب الگوی گسترده‌تری از سرکوب در ایران است.
بازداشت آنها بر پیامی دلخراش برای جامعه مدنی در ایران تاکید کرد: حمایت از محیط زیست و کنشگری، همراه با هر شکلی از مخالفت، در یک سیستم قضایی فاقد شفافیت و انصاف، مستعد جرم انگاری است. سلول انفرادی طولانی مدت، نبود محاکمه عادلانه و محرمانه اولیه دستگیری آنها یادآور مسیر پرخطر مدافعان حقوق بشر در ایران بود.
البته ذکر این نکته ضروری است که گزارش‌ها حاکی از آن است که اقدامات مدیر بنیادی که به بنیاد میراث حیات وحش فارس کمک کرده بود، ممکن است سبب مشکلات حقوقی محیط‌بانان، یا عمیق‌تر شدن آن شده باشد. قبل از دستگیری محیط بانان، این گروه نامه ای به بنیاد نوشته بود و از سخنرانی جنگ طلبانه توماس کاپلان، مدیر آن، در سازمان “متحد علیه ایران هسته ای” ابراز نگرانی کرده بود.
نایاک از آزادی کاشانی، قدیریان، بیانی و جوکار استقبال می کند، ما خواستار آزادی فوری و بدون قید و شرط همه زندانیان سیاسی در ایران هستیم. شادی این لحظه، واقعیت تلخی را که افراد بی‌شماری با آن روبرو هستند را تحت الشعاع قرار نمی‌دهد. افرادی که صرفاً به دلیل استفاده از حقوق خود برای آزادی بیان، تشکل و تجمع مسالمت‌آمیز پشت میله‌های زندان مانده‌اند.
ژست حکومت ایران برای آزادی این چهار فعال، اگرچه قابل ستایش است، اما قطره ای در دریای اصلاحات ضروری است. ما به بررسی دقیق سوابق حقوق بشر ایران و فشار برای تغییر واقعی ادامه دهیم. آزادی این حامیان محیط زیست نباید به عنوان یک نقطه پایانی تلقی شود، بلکه باید به عنوان یک کاتالیزور برای تلاش های مجدد برای اطمینان از اینکه همه افراد از آزادی دفاع از حقوق، جوامع و محیط زیست خود بدون ترس از مجازات برخوردار هستند، تلقی شود.
در عصری که بحران های زیست محیطی نیازمند اقدام جهانی است، سرکوب حمایت از محیط زیست نه تنها نقض حقوق بشر است، بلکه تهدیدی مستقیم برای آینده جمعی ما است. ایران این فرصت را دارد که نشان دهد که برای صداهای منتقدی که برای جهانی بهتر تلاش می کنند ارزش قائل است. آزادی فوری سایر زندانیان سیاسی گامی مهم در جهت درست خواهد بود که نشان دهنده تعهد به عدالت، پاسخگویی و حمایت از حقوق بشر برای همه است.
Back to top